Νέα σελίδα, νέος κύκλος, μια γραμμή που χαράζει στον τοίχο, 30 χρόνια μια ζωή γεμάτη με δοκιμασίες και σημάδια που κουράστηκα να κρύβω, αναζητώντας το ποιος είμαι και αν η ομορφιά αυτού κόσμου είναι να τον ανακαλύπτω, κοίτα μάνα τα κατάφερα κι ας ήμουνα μικρός είχα μέσα μου πίστη και οίκτο, ούτε μια στάλα μίσος για όσους δεν πιστέψανε σε μένα ποτέ μα δεν θα τους κρίνω, ο θυμός κρύβει παγίδες και πάντα οδηγεί σε αδιέξοδο θολώνεις και τα βλέπεις όλα σκάρτα, ως αποτέλεσμα να σπαταλάς ενέργεια δίχως νόημα γι'αυτό μη μου ξανά πεις ποτέ σου αυτό το για πάντα, αγαπάς ότι σου φτιάχνει την εικόνα και ερωτεύεσαι εκείνη που θα σε έχει απλά για καβάτζα, πως ψάχνεις σταθερότητα χτίζοντας ουτοπίες πάνω στην άμμο σαν κάστρα, που τα φθείρουν τα κύματα ως που να πέσουν ολοκληρωτικά όπως τις νύχτες τ'άστρα, άλλο τύχη και άλλο κάρμα, είσαι το πιο λευκό χρώμα τις σκέψης μου αυτός ο λόγος να μη τα βλέπω όλα μαύρα, όταν όλα μηδενίζουν στο μυαλό μου και την κάθε μου προσπάθεια νιώθω πως μοιάζει μάταια, ώρες στο studio να σπάω το κεφάλι μου γι'αυτούς και εκείνοι να διψάν για προβολή και εμπάθεια, η μουσική θα πρέπε να 'τανε τοπία κι όχι σφραγισμένα παράθυρα, παράδοξο το πως τελειώνουν τα όνειρα κάποιες φορές τόσο άδοξα, ο φόβος και το πένθος έχουν στάδια, άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη και αποδοχή μ'αυτά γέμισαν τα τετράδια, όσο ο κόσμος αποφεύγει να δει μέσα του προβάλλοντας μόνο την επιφάνεια, κοιμήσου ήσυχος και ο τρόμος που χεις μέσα σου ίσως να γίνει παράνοια, ζούμε δανεικά φεύγουμε αθόρυβα αγαπάμε διστακτικά και με εγκράτεια. Οι μάσκες πέφτουν απέναντι στον καθρέφτη, και τότε φαίνονται καθαρά οι προθέσεις μας, εσύ επιλέγεις το πρόσωπο που ο άλλος βλέπει, θεμέλια και βάσεις αυτά χρειάζονται οι σχέσεις μας, λίγοι σε δέχονται όπως είσαι μην γελιέσαι, κι αυτοί σε αλλάζουν λίγο λίγο να τους μοιάσεις, ως που σε σένα βλέπουν αυτό που σιχαίνονται, τον ίδιο τον εαυτό τους γι'αυτό κρατάνε αποστάσεις. Αν είχα την ευκαιρία θα σου χάριζα τον κόσμο δίχως σκέψη, αυτόν τον κόσμο που είδες μέσα του την ομορφιά κι όχι απλά σε μια λέξη, εδώ η έμπνευση κοντεύει στερέψει όσο ο ανταγωνισμός πια παίρνει θέση, το τέλος με την ήττα είχαν πάντα την ίδια γεύση, κάποιος μένει πάντα πίσω να ματώνει προσπαθώντας να κρατηθεί απ'όσα ήθελε να πιστέψει, απ'όσα αντλεί δύναμη για να προχωρήσει άσχετος αν θα μπορέσει, φυτοζωούν να μη σε ρίξουν και γράφουν για άσχετα πράγματα, λες κι είναι επιτυχία στις συναυλίες τους να σκάνε μπάφους τα 15χρονα, και λέω ρε πούστη μου τι παίζει στα κεφάλια τους τι να σκέφτονται τα άτομα; πόσο εύκολα πλάθονται οι μάζες κι όλα παρανάλωμα, αν δεν τ'αντιμετωπίσουμε μαζεύονται βουνό και τότε όλα φαντάζουν άσκοπα, μέσα σκοτάδι γύρω τα χρώματα είναι άτονα, περνούσανε τα χρόνια με τον φόβο πως μεγάλωνα πως θα χανα τη νιότη, στους εχθρούς θα βρείς τον φίλο και στους φίλους τον προδότη, κι αυτό που έμαθα καλά είναι πως ότι, δίχως κόπο ότι αποκτάς κρατάει για λίγο έτσι κι οι άνθρωποι, βάζουν όρια στο να αισθάνονται αφού πάντα φοβούνται μη μείνουν μόνοι, να θυμούνται πως προδόθηκαν από εκείνους που επένδυσαν τα πάντα και γύρισαν πλάτη πρώτοι.

Είμαστε ανήσυχα παιδιά, και ο κόσμος σκληρός, θα σε κρίνουν μα εσύ πρέπει να φανείς δυνατός, μη με ρωτάς τι και πως, εγώ τα 'μαθα από μικρός, ή θα ταιριάξεις με το σύνολο ή θα νιώθεις περιττός, το ξέρει η πλατεία και τα αλάνια γκρινιάζουν, δεν με πάνε μα μου μοιάζουν μα από rap πια δε σκαμπάζουν, τους είπα πως το δίκιο τους χάνουν όταν φωνάζουν, γιατί βλέπουν τον εαυτό τους εν μέρη σ'αυτό που κράζουν. Κάνε την απελπισία σου όπλο να δεις το φως πίσω απ'τα κάγκελα, γκρέμισε τη φυλακή που με ανασφάλειες κλείστηκες να βρεις μάταια, όσα αξίζουν μα σου προκάλεσαν πόνο κι άφησαν πληγές ορθάνοιχτα παράθυρα, να μπαίνει κρύο στο μισοσκόταδο, τι είναι η άμυνα στο θέμα της στρατηγικής στου ερωτά την ασάφεια; κανείς δεν θα το νιώσει αν δεν το ζήσει στο πετσί του κι αυτό είναι το πρώτο μάθημα, μάθε προσαρμόζεσαι, όσο λέω στον εαυτό μου σφίξε δόντια και γροθιές μην αναλώνεσαι, όπου η απάθεια φυτρώνει η ανθρωπιά δεν βρίσκει αντίκρισμα δεν χώρεσε στις αρετές μας μια μέρα αυτοκτόνησε, λεν πως ο διάβολος κλέβει απ'τη μοναξιά μας και έτσι η μουσική μας παίρνει την γεύση απ'τη πικρά στο στόμα όσων γνώρισε, το τελευταίο αντίο είναι και εκείνο που σκοτώνει μη ξεχνάς να βγάζεις τέχνη απ'τα σκατά για ότι δεν μπόρεσε η καρδιά να γαληνέψει σε στίχους και λέξεις όρισε, να τραγουδάμε αγκαλιασμένοι στη φωτιά που μας έκαψε απ'την ανάγκη μας να δούμε τη λάμψη που μας ξεχώρισε, γύρω καθρέφτες που προβάλλουν όσα αποφεύγεις να δεις, όσα σε σένα σιχάθηκες στους άλλους διακρίνεις πιο εύκολα και ενίοτε γίνεσαι ο πιο αυστηρός τους κριτής, τόσο καιρό έπαιζε μπαλίτσα η γαμημένη νοοτροπία του ή εγώ ή κανείς, μα τι κουφάλες δες πόσο ύπουλα πλησιάζουν μήπως και βρούνε ψεγάδι όλα είναι θέμα τακτικής κι αν προδοθείς μάθε να στέκεσαι περήφανος μη τους κανείς τη χάρη, να σε δουν να πέφτεις χαμηλά ακόμη κι αν ηττηθείς, το χω καμάρι γεννημένος μαχητής, όχι δάσκαλος, μαθητής, κι ότι κατάφερα στα 29 να αφηγούμαι τα βάρη μήπως και φύγουνε τα βάρη, όσο η σιωπή μοιάζει χρυσός θα μένω ρέστος, πως να ζήσω μες τη πλάνη; όταν με τα ματιά μου το βλέπω ξεκάθαρα πως η μιζέρια του κόσμου αγγίζει ταβάνι, αυτό το όνειρο μας σκότωσε αφού επενδύσαμε τα πάντα σ'ένα τίποτα που στη τελική μας έχει ξεκάνει, θυσιάζοντας το μόνο πράγμα που απέμεινε ατόφιο τον πόνο μας να γλυκάνει, λένε μούφες, και ενώ γράφαν με ψυχή τώρα κατάντησαν να μας πρήζουν τα παπάρια με κοκόρια και παρτούζες, έως εκεί αφού εκεί μπορούσες, να γίνεις ότι μισούσες. Είμαστε ανήσυχα παιδιά, και ο κόσμος σκληρός, θα σε κρίνουν μα εσύ πρέπει να φανείς δυνατός, μη με ρωτάς τι και πως, εγώ τα 'μαθα από μικρός, ή θα ταιριάξεις με το σύνολο ή θα νιώθεις περιττός, το ξέρει η πλατεία και τα αλάνια γκρινιάζουν, δεν με πάνε μα μου μοιάζουν μα από rap πια δε σκαμπάζουν, τους είπα πως το δίκιο τους χάνουν όταν φωνάζουν, γιατί βλέπουν τον εαυτό τους εν μέρη σ'αυτό που κράζουν.

Και ποιο το νόημα μου λες; αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές, και ζω το σήμερα με λάθη μου απ'το χτες, καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές, και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος, να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος, για τον ένα αξίζει Μήτσο κι ας είναι ένας μες το πλήθος, αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος. Και ποιο το νόημα μου λες; αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές, και ζω το σήμερα με λάθη μου απ'το χτες, καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές, και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος, να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος, για τον ένα αξίζει Σπύρο κι ας είναι ένας μες το πλήθος, αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος. Και όσο οι πόλεις μεγαλώνανε τα κτίρια μοιάζαν να 'ταν πελώρια, αυτοκίνητα, πεζοί, καυσαέριο και μηχανές ζούσαμε στα όρια του στρες, ισοβίτες μες την αρρώστια που σκοτώνει με καρκίνο και μυτιές, άλλαζαν οι άνθρωποι φορούσαν προσωπεία δεν είχαν όνομα πια, μόνο αριθμούς ένα βήμα απ'την σχιζοφρένεια που καταπολεμούσαν για χρόνια με μια χούφτα αγχολυτικά, και τόση πίεση για το τίποτα αφού αφήσαμε το πρόβλημα να γίνει πραγματικότητα κουβαλάς τον βραχνά, κι όσο τα αυτονόητα καταρρέουν βρίσκεις τοίχο μπροστά, εδώ γελάνε με τον θάνατο παίζουν παιχνίδια με τον σατανά, τα δειλινά που σε βρίσκουν μ'ένα σέο χάλια στο πάτωμα ενώ μια μάνα ξαγρυπνά, με τη σκέψη που να βρίσκεται το παιδί της σε πια καβάτζα θα τον βρούνε νεκρό τελικά, ο εφιάλτης ζωντανεύει παίρνει σάρκα και οστά κι όλα παν σκατά, στιγματισμένοι από ένα πλήθος που γελάει ενώ δε χαίρεται μισεί αντί να αγαπά, και δεν χορταίνει να υποκρίνεται ως αντίδραση στο γείτονα συγκρίνοντας την επιτυχία του με τα υλικά, ενώ τον σιχαίνονται τα ίδια του τα παιδιά, μεγαλώναμε μ'ένα φόβο της αποτυχίας το αντίκτυπο, γι'αυτό και οι φίλοι μου δεν το ψήσαν για αντίτυπο, έχω χρόνια που το κάνω δεν περιμένω για κίνητρο, όσο τι φάση ρεζιλεύεται και την κάνετε γήπεδο, δεν θα πέσω στο τριπάκι να το χάσω γι'αυτούς το μυαλό μου, έχω άλλους χίλιους λόγους κι είναι θέμα χρόνου, να ξεφύγω και να πάρω και άλλους 10 στο λαιμό μου, όσο μου στερούν το οξυγόνο και τη θέα στον ουρανό μου. Κι όσο ο κόσμος τους κούραζε η μοναχικότητα έγινε ανάγκη, μες στην αλλόκοτη τους Ιθάκη, δεν είχανε πρότυπα από τζάκι, μα εκτίμησαν την ταυτότητα σ'αυτά που γράφαν σε κάθε σοκάκι, από τα Ιλίσια ως την Χανιώπορτα κάτω απ'τον τάφο του Καζαντζάκη, τους πλασάρουν οι νεόπλουτοι φιλοδοξίες για να ταυτίζονται, διασκεδάζουν με την ξεφτίλα λες κι από τη σαπίλα εξαγνίζονται, εδώ βράζουμε στις πόλεις κι οι προσδοκίες μας εξατμίζονται, μα μένουν οι ιστορίες που λέμε για τους παρίες που βασανίζονται, κι οι παχουλές κυρίες των προαστίων μας λένε ακατάλληλα πρότυπα για τα μονάκριβα τους κορίτσια που μένουνε άλαλα απ'τη ασφάλεια του σαλονιού στην Εκάλη αρθρογραφούν γλυκανάλατα, μένουνε Ευρώπη και τα χούγια μας τους ακούγονται όλα ακατάληπτα, κι οι παλιοί μου συμμαθητές βάλανε γραβάτες και έχουν πολιτικές πλάτες, δεν είμαστε πια φίλοι μαλάκες θα είστε πελάτες, χαρτζιλικόστε τα ανίψια σας να χουν στα live μας τσέπες γεμάτες, για να τους μάθω πως να πίνουνε και να θαυμάζουνε τους αντάρτες, πριν να γίνουν νέο δημοκράτες, μεριμνώ εγώ την ανατροφή τους, εσείς απλά κρατήστε στην άκρη πολλά για την αναστολή τους, και ποιος γαμάει τους ράπερς; διάβασα το Art of raw στο στυλ τους, πήραν λίγο hype οι βλάκες και έπεσαν να φαγωθούν μεταξύ τους, κάθε στίχος μας έγινε αντίβαρο για όλα τα χαμένα μας χρόνια, στη χώρα του λουμπενοδήθεν την εποχή με τα μνημόνια, ξεχάσαμε τα χρόνια που παίζαμε στις αλάνες χωρίς κορδόνια, πλέον τα μυαλά μας γίνανε αλάνες για να παίζουνε τα δαιμόνια, μέχρι να φύγω απ'τη δίνη νικοτίνη και χορήγηση παροξετίνη, κι η γιατρός μου λέει πως για όλο αυτό δεν έχω εγώ την ευθύνη, πως σκαλίζω τα πάντα γύρω και την οργή μου αυτό μεγεθύνει, μα κάντε με καλά μαλάκες οι έμμονες ιδέες είναι κτήνη, γι'αυτό όσοι πνίγονται στο άγχος θα κάνω βάρκα την κάθε σελίδα μου, να πιαστούν, κι όταν δειπνίσουμε θα μοιραστούμε στα δυο την ελπίδα μου, ξέρω η πλώρη αυτή αντέχει πια τα πιο σκοτεινά ταξίδια μου, πριν τη στρέψω στον εαυτό μου έστειλα στο βυθό τη λεπίδα μου. Και ποιο το νόημα μου λες; αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές, και ζω το σήμερα με λάθη μου απ'το χτες, καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές, και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος, να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος, για τον ένα αξίζει Μήτσο κι ας είναι ένας μες το πλήθος, αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος. Και ποιο το νόημα μου λες; αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές, και ζω το σήμερα με λάθη μου απ'το χτες, καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές, και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος, να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος, για τον ένα αξίζει Σπύρο κι ας είναι ένας μες το πλήθος, αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος.

Μάθαμε τις ξήγες από παιδιά τους φίλους που παίζαν πουστιά, κι αφήναμε πάντα στη άκρη κακίες δεν θέλαμε τέτοια στη γειτονιά, βγάζανε βρόμες για πάρτη μας και εμείς το ραπάραμε το άχτι μας, ποτέ μου μη φτάσω σε φάση να λέω πως τα φταιγε bro το κεφάλι μας, δεν είχαμε μέτρο και όρια κι η νύχτα διψούσε για ντράβαλα, κόντρες στη γέφυρα του Γερμανού καβάλα στα στρογγυλοφάναρα, το εύκολο χρήμα είναι εθισμός γλυκαίνει τον έφηβο του βάζει μπρίζες, που χάθηκες τσάκαλε πες μου λοιπόν και έχω να σε δω τόσους μήνες, ανοίγεις τα μάτια ξυπνάς μια μέρα και λες πως τρελάθηκες, δεν έμεινες μέρες χωρίς να ρουφάς και τώρα στη τούφα την πάτησες, μιλάνε για ντρόγκια δεν λένε που βγάζει απλά το περνάνε σαν μόδα, δεν ξέρουν πως είναι δίνεις αγώνα μονάχος να βγάζεις χειμώνα, καλή η καβλάντα δεν λέω μα κάποια στιγμή φτάνεις πάτο, όταν τρέχουν τα νοίκια δεν έχεις κουράγιο να αφήνεις τα πάντα για το αύριο, και λένε οι ραπάδες πως ζήσανε δρόμο λες κι είναι κατόρθωμα στη τελική, αν είναι να γίνω σα δαύτους δεν θέλω κι αρνούμαι πως κάνουμε ίδια μουσική. Κι ήταν 50 και γίναν 30 και μετά από λίγο μείναν οι μισοί, ως που μείνανε 10 να στηρίζουν τους 5 και εκείνοι οι 5 του δώσαν πνοή, και γίναν χιλιάδες οι 10, ως που γίνανε 10 χιλιάδες, οι ρίζες μεγάλωναν με σεβασμό και τα νέα παιδιά πια ήταν άντρες, και βάζαν φωτιές αγκαλιά τραγουδούσαν συνθήματα για την ομάδα, αποκτούσαν φωνή οι γειτονιές και τα πάρκα στις συνοικίες ανά την Ελλάδα, μια μέρα θα φύγουμε εμείς μα η μουσική μας θα μείνει για πάντα, να θυμίζει πως είναι να βρίσκεις το θάρρος να πολεμάς την κατάντια. Κι όλοι λέγανε για μένα θα φάω τα μούτρα μου, τι κουβαλάω στη κούτρα μου, έχω όσα χρειάζομαι κοντά μου την αγέλη το φάμιλι και την καψούρα μου, και σκέφτομαι συχνά τι στο πούτσο απέγινε η ανάγκη μας για δημιουργία; αφού οι μισοί που ραπάρουν εκεί έξω διψάνε στ'αλήθεια για μια επιτυχία, μεγαλώσαμε δύσκολα λίγα τα φράγκα με χρέη οι γονείς να τα βγάζουνε πέρα, και εμείς να το παίζουμε ρίσκο μη τύχη και φάμε στη πλάτη μας σφαίρα, να σαι μάγκας μου λέγανε κι όταν σου βάζουν φιτίλια να μην υποκύπτεις, άσε τους άλλους να καίγονται αυτοί το επίλεξαν εσύ να κοιτάζεις να ανθίζεις, κι η ζούγκλα μεγάλωνε βάραγες μπιέλα και έμπαινα στο booth να το φτύσω με νεύρα, κι ας λένε πως είμαστε γραφικοί ελπίζω να νιώσουν τον Μήτσο μια μέρα, η αγάπη γι'αυτό δεν μετριέται με απήχηση κι ούτε στο πόσοι το στήριξαν, μα στο να συνεχίζεις να δίνεις ψυχή ενώ τόσοι την πλάτη σου γύρισαν, κι ήταν πάντα κερδίσω η χάσω, ποτέ μου δεν πήγαινα πάσο, γιατί είχα ορκιστεί στο ν'απέχω απ'τα σάπια σ'αυτό που φοβάμαι μη μοιάσω, κι όσες φορές απογοητευτικά, έβρισκα κουράγιο συνέχιζα μόνος, πιστός σ'όλα αυτά που μας δώσαν φωνή κι αν αξίζει θα το δείξει ο χρόνος. Κι ήταν 50 και γίναν 30 και μετά από λίγο μείναν οι μισοί, ως που μείνανε 10 να στηρίζουν τους 5 και εκείνοι οι 5 του δώσαν πνοή, και γίναν χιλιάδες οι 10, ως που γίνανε 10 χιλιάδες, οι ρίζες μεγάλωναν με σεβασμό και τα νέα παιδιά πια ήταν άντρες, και βάζαν φωτιές αγκαλιά τραγουδούσαν συνθήματα για την ομάδα, αποκτούσαν φωνή οι γειτονιές και τα πάρκα στις συνοικίες ανά την Ελλάδα, μια μέρα θα φύγουμε εμείς μα η μουσική μας θα μείνει για πάντα, να θυμίζει πως είναι να βρίσκεις το θάρρος να πολεμάς την κατάντια.

Αν είσαι εδώ να μου το δείχνεις πιο συχνά, η αγάπη με τις πράξεις μιλά, γιατί τα λόγια πια είναι αδύναμα, κάνε τη διαφορά, κάνε πίσω μια φορά, δώσε χρόνο στους ανθρώπους μη κοντράρεις συνέχεια και εγωιστικά, οι σχέσεις είναι εύθραυστες χαλάνε για το τίποτα αφού βλέπουμε συνήθως τα πάντα από μια πλευρά, ξημερώνει πρέπει να φύγω για δουλειά, να πάω το σκύλο βόλτα μαζί της νιώθω πως όλα περνάνε πραγματικά, γιατί εκείνη με κοιτάζει σαν να συγχωρεί τα λάθη μου κι ας μη ξέρει που έφταιξα δίνει αγάπη δίχως πίσω να ζητά, δίχως αντάλλαγμα και αλήθεια νιώθω τυχερός που υπάρχει σ'αντίθεση με ένα κόσμο που σκοτώνει τα αδέσποτα εκεί βγάζει τον τσαμπουκά, εκεί φαίνεται πόσο μικρός είναι και πόσο μίσος κρύβει μέσα του απ'τη στιγμή που σε αβοήθητους ξεσπά, σε γυναίκες και παιδιά, και αναρωτιέμαι γιατί μοιάζει τόσο δύσκολο να φύγεις από κάπου που δεν νιώθεις ασφάλεια και ζεστασιά, φοβάσαι να γκρεμίσεις μα απ'τα ερείπια ίσως χτίσεις κάτι νέο πιο γερό και σταθερό εφόσον έχεις τα απαραίτητα υλικά, πίστεψε με έχω αναιρέσει τόσα που έλεγα με πάθος δεν είσαι το ίδιο απ'τα 15 στα 29, μεγαλώσαμε σε μια σκληρή εποχή όπου οι ευκαιρίες μας πήγαν τσάμπα χαμένες για να βγει το μεροκάματο θυσιάσαμε ταλέντα για τα σίγουρα λεφτά, με συμβάσεις τετράωρης εργασίας να δουλεύεις και να βγάζεις τον μήνα με δανεικά, κοίτα τη μουσική μας πως κατάντησε στα trends να μετράμε στους αριθμούς ποιος κονετζής έχει πάρει πια τη πρωτιά, δεν θα αντέχατε ούτε μέρα δίχως σπρώξιμο απ'τα sites και τους managers που κράζατε όταν ήσασταν ακόμη underground μα η φήμη σας αποσπά, γιατί σε τρέφει η αναγνώριση τόσο που δεν αντέχεις όταν η απήχηση πέφτει σου σκάνε τα υπαρξιακά, και εγώ ένας τρελός που θα τον κρίνουν αυστηρά λένε κάφτε τον στη πυρά, κι όμως δεν υπήρξα διπρόσωπος κι ανταγωνιστικός γιατί δεν έβλεπα νόημα σ'όλα αυτά, με προσέγγιζαν οι ''φίλοι'' που λες όσο είχαν να κερδίσουν κάτι μετά απόσταση και άντε γεια, γι'αυτό τα αδέρφια σου να μετράς με τα χρόνια όχι στα μέλια γιατί η ζήλια φυτρώνει απ'το πουθενά, απ'τη μητρόπολη που ζεις πως να σκεφτείς καθαρά; κι είμαι στη φύση νιώθω το κύμα στα πόδια μου και τα μάτια ανοιχτά να ακούσω την καρδιά να χτυπά δυνατά, ονειρεύομαι να γίνω καλός άνθρωπος κι όχι πετυχημένος για την άποψη των τρίτων για μένα ποτέ ξανά. ποτέ ξανά.. Και όλο μου λες πως δεν έχεις χρόνο για μένα, και εγώ στο τρέξιμο δεν δίνω σημασία, κι έτσι χανόμαστε παγώνουμε μια μέρα, και όταν σε δω ξανά σε πιάνει αμηχανία, θυμάσαι φίλε κάποτε ήμασταν αχώριστοι, τώρα ο καθένας κοιτάει μόνο τη δουλειά του, όταν σε είδα ξανά ήμασταν αγνώριστοι, καθένας ζει στο κόσμο του πίσω απ'το πρόβλημά του.